Είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό το ποσοστό των νικητών του λαχείου στην Αμερική που καταλήγουν σε χρεωκοπία μέσα σε 2-5 έτη: από 60% - 75% περίπου ανάλογα με την Πολιτεία. Και μάλιστα, η κατάσταση αυτής της χρεωκοπίας είναι, στο πλείστον των περιπτώσεων, χειρότερη της πρότερης της λαχειοφόρου επιτυχίας.
Αυτό που είναι πάλι εντυπωσιακό, ιδιαιτέρως στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα στον δυτικό κόσμο, είναι η αυταπάτη πως όλα τα προβλήματά μας δημιουργήθηκαν από την έλλειψη οικονομικών πόρων και λύνονται από την παροχή της «αφθονίας» τους. Η «αφθονία», με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τον όρο στις μέρες μας, έφτασε να σημαίνει την υλική υπερεπάρκεια και την παντελή έλλειψη ανάγκης, ξεκομμένη από την εσωτερική και βαθύτερη αφθονία σε όλα τα επίπεδα: συναισθηματικό, νοητικό, πνευματικό.
Ας εστιάσουμε στον όρο αυτόν μέσω των λεξικών της σοφίας της ελληνικής γλώσσας: Αφθονία < α στερητικό + φθόνος. Η λέξη συναντάται τουλάχιστον από τον 6ο π.Χ. αιώνα στον Πίνδαρο και αρχικά αναφερόταν σε αυτόν που δεν φθονεί και δεν τον φθονούν, σε εκείνον που δεν μπορεί να μειωθεί από τον φθόνο/είναι ανεπηρέαστος από τον φθόνο και κατ΄ επέκταση στον επαρκή και πλουσιοπάροχο, σε εκείνον που έχει αποποιηθεί τον φθόνο, την δυσμένεια, το παράπονο.
Προκειμένου να έλξουμε την αφθονία χρειάζεται πρώτα να την αναγνωρίσουμε μέσα μας.
Ουσιαστικά, η προσέγγιση ότι η αφθονία είναι η κάλυψη όλων των πραγματικών αναγκών για την εξέλιξή μας – όχι απαραίτητα και όλων των ακραίων επιθυμιών μας - που μας δημιουργεί την πρόθεση να ευγνωμονούμε για όλα αυτά που απολαμβάνουμε στην ζωή, κερδίζει διαρκώς έδαφος και μας οδηγεί προς την βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Η αφθονία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την δόνηση και την συχνότητα της ευγνωμοσύνης και της εμπιστοσύνης για τα δώρα της ζωής, της αναγνώρισης όλων εκείνων των μικρών ή μεγάλων απολαύσεων που μας καθιστούν εν δυνάμει πλήρεις και ευτυχείς. Χωρίς βέβαια την ανάγκη της σύγκρισης - και ίσως φθόνου για καλύτερες ή πλουσιότερες συνθήκες ή καταστάσεις ή απολαύσεις - δεν προκύπτει η επίκριση για κανένα τομέα της ζωής μας.
Βεβαίως, δεν αναφερόμαστε σε μία οπτική ωραιοποίησης της ζωής μας, αλλά καλούμαστε να δώσουμε χώρο και αναγνώριση στην υπάρχουσα ουσιαστική αφθονία που βιώνουμε, ο καθένας από την δική του σκοπιά,-όσο δύσκολο κι αν ακούγεται στην κατάσταση της σημερινής Ελλάδας.
Περιμένοντας μία εξωτερική παροχή «αφθονίας» από τους άλλους, από συστήματα, από το κράτος, από το σύμπαν, χωρίς την δική μας ανάλογη προσαρμογή στην κατάσταση της αφθονίας που ήδη ζούμε, που ήδη διαθέτουμε σε βαθύτερα επίπεδα μέσα μας, είναι σαν να περιμένουμε να ακούσουμε έναν σταθμό στο ραδιόφωνο χωρίς να συνδεθούμε με την αντίστοιχη συχνότητα. Όταν μάλιστα φτάνουμε να κακίζουμε ή να φθονούμε τους άλλους που απολαμβάνουν περισσότερα και καλύτερα από εμάς, μάλλον απομακρυνόμαστε από την συχνότητα του όποιου ιδεατού κόσμου προσδοκούμε.
Η έκφραση της δημιουργικότητας μας, το ξεδίπλωμα των ταλέντων μας, η διαρκής και καθαρή προσπάθεια για προσωπική βελτίωση και ανάπτυξη σε όλους τους τομείς δραστηριοτήτων αποτελούν το μόνο ασφαλές μονοπάτι προς την πραγματική Αφθονία.
Σχόλια