Η κάθε είδους ανάπτυξη έρχεται πάντοτε από...εσωτερική κατεύθυνση

Αρχίζουμε με μία ιστορία επιστημονικής φαντασίας, η οποία εκτός των άλλων εμπεριέχει βίαιη γενετική παρέμβαση. Η ιστορία μας – έτος 2037 μ.χ.-αφορά σε μία κάμπια, η οποία βρίσκεται στην τελική φάση πριν την μεταμόρφωσή της σε πεταλούδα. Η κάμπια αυτή, για κακή της τύχη, βρίσκεται σε υπερσύγχρονο εργαστήριο μεγαλούπολης της Ασίας (σ.σ. προκειμένου να διατηρήσω το προσδόκιμο ζωής μου δεν θα καταγράψω ευαίσθητα δεδομένα και λεπτομέρειες) ως πειραματόζωο του επιστημονικού επιτελείου , που έχει αναλάβει πολυσύνθετο πείραμα ‘’μεταφοράς νοημοσύνης’’. Με διαδικασία που αδυνατεί να συλλάβει ο μέσος άνθρωπος σήμερα, της εμφύτευσαν δυνατότητα ανθρώπινης νοημοσύνης. Ο επικεφαλής του πειράματος κοιτάζει εμβρόντητος και σαστισμένος την εικονική οθόνη που καταγράφει τις σκέψεις της κάμπιας:

‘’Δεν μπορώ να καταλάβω τι περιμένουν από μένα. Νοιώθω μεγάλη πίεση και άγχος. Οι υπόλοιπες (σ.σ. κάμπιες χωρίς εμφύτευση ανθρώπινης νοημοσύνης) με εγκατέλειψαν και έγιναν ήδη πεταλούδες. Το κουκούλι με στενεύει , σίγουρα έχω παχύνει. Ο μεταβολισμός μου σταμάτησε, μάλλον δεν θα μπορώ ούτε να κινηθώ πόσο μάλλον να πετάξω. Εεε όχι , δεν είμαι έτοιμη για αυτό το βήμα. Δεν με βοηθά κανείς. Χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη, δεν βλέπω φως….’’

Σε αυτό το σημείο διακόπτουμε απότομα την περίεργη αυτή σύνδεση με το μέλλον της ανθρωπότητας. Ίσως είναι και το σημείο που θα μεταβαλλόταν σε ψυχολογικό θρίλερ, η μέχρι σήμερα άγνωστη αυτή ιστορία. Ευτυχώς η κάμπια , τα υπόλοιπα πλην ανθρώπων όντα και γενικά η Φύση δεν χρειάστηκε ποτέ την ανθρώπινη σκέψη για να εξασφαλίσει την ροή της. Τα κατάφερνε πάντοτε με εμπιστοσύνη στην γενετική νοημοσύνη των όντων και τον νόμο της συμπαντικής συγχρονικότητας. Μόνο εμπόδια στην εξέλιξη του πλανήτη και της ανθρωπότητας έχει προσφέρει η αποστειρωμένη και ‘’επιστημονική’’ νοητική προσέγγιση του ανθρώπου μέχρι τώρα. Κι αυτό λόγω διαχωρισμού του από τον εσωτερικό και πνευματικό του εαυτό αλλά από τις υπόλοιπες φυσικές λειτουργίες των υπόλοιπων όντων και της Γης. Θεωρώντας ότι έχει κυριαρχικό δικαίωμα πάνω σε όλα τα όντα αλλά και τον πλανήτη (και ένα μέρος του ηλιακού συστήματος) κατόρθωσε να περιμένει τους πόρους και την ανάπτυξη-εξέλιξη από …έξω, από περιστάσεις, συνθήκες και πεδία που συνήθισε να την απαιτεί απεγνωσμένα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος – πόσο άνω θρώσκων άραγε; - βρίσκεται εγκλωβισμένος στο ίδιο του το ψευδαισθητικό όραμα : περιμένει την ανάπτυξη, εξέλιξη, βελτίωση, ευτυχία, ευημερία (όπως κι αν την ονομάσουμε βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση) από τον/την σύντροφό του, από τους ανθρώπους του στενού περιβάλλοντός του, από το ευρύτερο κοινωνικό του περιβάλλον, από τις τράπεζές του, από τους πολιτικούς ηγέτες του –ας τοποθετήσει ο καθένας εν προκειμένω τα εισαγωγικά κατά βούληση στις τρεις τελευταίες λέξεις- από τις άλλες χώρες, από τον υπόλοιπο πλανήτη, από τους άλλους πλανήτες ίσως. Αντί να προετοιμάσει πρώτα το εσωτερικό έδαφος για γόνιμη δημιουργικότητα, έκφραση του αυθεντικού εαυτού του, παραγωγική συνεργασία και αρμονική συμβίωση σε όλα τα επίπεδα πρώτα με τον εαυτό του και κατόπιν με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους του πλανήτη.

Αν υποθέσουμε τέλος, ότι ξαφνικά και με μαγικό τρόπο λύνονται στην αγαπημένη μας χώρα όλα τα οικονομικά θέματα , πόσο έτοιμοι αλήθεια είμαστε για μία ουσιαστική Ανάπτυξη και Εξέλιξη τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο;