Συνέχισε να περπατάς: Το ταξίδι για την επιτυχία ξεκινάει από την αποτυχία

Πέρασαν δύο μήνες. Άλλαξα δύο σπίτια, έφτασα στα όρια της ψυχολογίας μου, έζησα στην απόλυτη μοναξιά, αλλά το ξεπέρασα. Το ξεπέρασα γιατί είχα στόχο, γιατί ήξερα πως δεν έχω άλλη επιλογή, γιατί ήξερα πως ή αυτό θα με νικήσει, ή εγώ θα νικήσω το μυαλό μου.

Γιατί όλα ήταν στο μυαλό μου. Όσο χάλια και αν ήμουν, κάθε μέρα δούλευα. Με το ζόρι καμιά φορά, αλλά το έκανα. Κάθε μέρα ήθελα να λέω στον εαυτό μου ότι «σήμερα έκανες ένα ακόμη βήμα προς τον στόχο σου». Ετοιμαζόμουν, κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, του χαμογελούσα. Και μετά έτρεχα στα ραντεβού. Αυτά μου έδιναν κουράγιο. Οι καρποί της δουλειάς με έκαναν να γίνομαι σταδιακά καλύτερα.

Τα μαθήματα που έχω πάρει είναι απίστευτα πολλά. Αλλά ένα είναι που θεωρώ το πιο σημαντικό. Όταν δεν είσαι καλά, δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Άσε τον να ζήσει την κατάστασή του. Μην κρύβεσαι από τον εαυτό σου, μην τον πιέζεις παραπάνω από όσο αντέχει. Όχι όταν ξέρεις ότι όλα κρέμονται από μια κλωστή που αν σπάσει ίσως, μετά, να είναι αργά.

Αν αισθάνεσαι ότι δεν θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί, μείνε λίγο ακόμα στο κρεβάτι. Αν αισθάνεσαι ότι δεν θέλεις να απαντήσεις σε ένα email εκείνη τη στιγμή, μην το κάνεις. Εσύ ξέρεις, αν αυτό το πρωί είχες σοβαρό ραντεβού, θα ήσουν ήδη στο πόδι. Αν το email ήταν ζωής και θανάτου, θα το είχες ήδη απαντήσει. Ο εαυτός σου ξέρει, άκου τον.

Έχε του εμπιστοσύνη. Αυτός θα καταφέρει μόνο να σε σηκώσει ξανά στα πόδια. Όταν λίγη ώρα πιο μετά είσαι έστω και λίγο καλύτερα, θα δεις, αυτό που θα σου έπαιρνε ώρες να το κάνεις, τώρα θα σου βγει πολύ πιο εύκολα και ωραία. Κάνε μικρά βήματα εκείνες τις στιγμές, όσο μικρά και αν είναι, αλλά κάνε τα! Μην αφεθείς εντελώς στην παράλυση!

Αυτά έκανα. Και ξαφνικά, μέρα με τη μέρα ήμουν καλύτερα, ώσπου μπορώ να λέω ότι είμαι καλά. Και μόλις έγινα καλύτερα, είδα ξεκάθαρα και το που είχα καταφέρει να φτάσω, έστω και με τα μικρά βήματα που έκανα κάθε μέρα. Κατάφερα να φτάσω τους στόχους μου. Κατάφερα μικρές νίκες που ξέρω πως θα φέρουν και τις μεγάλες με τον χρόνο. Το «συνέχισε να περπατάς» είναι μεγάλη αλήθεια τελικά.

Είναι φυσιολογικό, όταν κάνεις βήμα στο κενό, να τρομάζεις. Βλέπεις να πλησιάζεις το έδαφος με ταχύτητα φωτός και παγώνεις. Ξεχνάς πως έχεις φτερά. Έχεις φτερά. Απλά πρέπει να τα κουνάς. Όσο τρομαγμένος και αν είσαι. Αν τα κουνάς λίγο, αλλά σταθερά, θα μάθεις να πετάς. Αν μάθεις να πετάς, θα μάθεις πως να πετάς και πιο ψηλά. Το δύσκολο δεν είναι να μάθεις να πετάς ψηλά, αυτό είναι θέμα εξάσκησης. Το δύσκολο είναι να μην τα χάνεις στο κενό.

Διαβάζεις σήμερα ότι είμαι καλά, αλλά να ξέρεις πως ξέρω πως όλο αυτό που σου περιέγραψα δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που πιθανόν ζουν όλοι οι άνθρωποι που μπαίνουν για πρώτη φορά στην επιχειρηματικότητα και παίρνουν μεγάλα ρίσκα. Για αυτούς μεγάλα ρίσκα.

Αν αξίζει και αν αντέχεται; Αξίζει όσο τίποτα. Μαθαίνεις τα όρια του εαυτού σου. Δουλεύεις με τον εαυτό σου. Καλλιεργείς ένα νέο εαυτό. Σκληραγωγείσαι. Αναγεννιέσαι. Δίνεις νέες ευκαιρίες για την ζωή που ονειρεύτηκες.

Και αν αντέχεται; Μάλλον αντέχεται. Και αν δεν αντέχεται, να προσέχεις τα κενά που διαλέγεις να υπερπηδάς. Να το κάνεις μόνο όταν ξέρεις πως ακόμα και να σπάσεις τα μούτρα σου, θα καταφέρεις να σταθείς ξανά στα πόδια σου, γιατί είσαι τέτοιος άνθρωπος εκ φύσεως.

Αν σκέφτεσαι να μπεις σε αυτό το ταξίδι, μην το αναβάλλεις άλλο. Κάνε το. Και αν δεν φτάσεις ποτέ στην Ιθάκη, θα έχεις γνωρίσει άλλους τόσους προορισμούς και εμπειρίες. Θα έχεις γνωρίσει επιτέλους τις δυνατότητες του σκάφους σου - του εαυτού σου.